YARIM

Sayfaya ortasından başlamak.Veya tükenmez kalemle yazabilmek duyguları..Çok basit
görünür,aslında çok şey ifade eder.

Ortasından ve paragrafsız başlıyorum yazmaya.Çünkü ucu açık yaşadıklarımın.O kadar geride ki nedenleri;kimini hatırlamıyorum,kimini hatırlamak istemiyorum.’’Başı boş’’ bu yüzden yazdıklarımın.
O sebeplere ihanet etmeden ama dile de getirmeden saygıyla boş bırakıyorum yerlerini..

Artık tükenmeyenleri tükenmezle yazmanın vakti.Silmenin,geri dönmenin,yalanın imkansızlığı için. Kanmak,kandırmak yok artık.Vakit hakikatın vakti..

Hiçbiri zor değil aslında. Anlamak,anlatmak,yaşamak,öğrenmek. Zor olarak sunulur önümüze. Ki hiç elimizi sürmeden ona buna,öylesine yaşayıp gidelim. Oysa iş her zaman elimizi sürmemizi beklemez. Belki daha zor bir zamana,zor bir yaşama ertelenir sadece. Ama yok olmaz..

Ağlayan insana gülersiniz mesela.Hatta belki siz zorlasanız kendinizi ağlayamazsınız. Ve bunun hep böyle sürüp gideceğini sanarsınız. Ta ki en ufak bir yaşanmışlığa  kadar. Hele ki elverişsiz bir zamanın tam ortasında yakalamışsa sizi o yaşanmışlık,işte o zaman tek gülebileceğiniz şey o vakte kadar nasıl olup da ağlamamış olmanızdır..
Hayat çok güzeldir örneğin.Her ne olursa olsun  yaşamaya değerdir. Kendini öldürenleri hiç anlamamış hatta onlara çoğu zaman delirmiş etiketi yapıştırmışsınızdır. Fakat o her şeyi yaşamaya değer olan hayat sizin de intiharın en azından aklınızdan geçmesini sağlamışsa bir gün,işte o gün daha da yaşamaya değer bir hal almış demektir.

Masallara inanma ihtiyacı,eskinin özlemi (bir film,bir şarkı,eski bir aşk özlemi..) bu yaşanmışlıkların yastığıdır. Uyanamaz,hep bir depresif rehavetle o yastığa sarılırsınız. Sarıldıkça yaklaşacağını sanarsınız. Ama o hep aynı mesafededir. Buna rağmen bu yastık avutur hep sizi. Başka kimsenin bilmediği anlamadığı her şeydir çünkü o. O yok olduğunda yeniden terkedilmiş hissi doğacaktır yaşamınıza ve bunu çok iyi bilirsiniz. Bu yüzden daha da sıkı sarılırsınız ona.

Hayatın gerçeklerinden biri:Kendi gücümüzle yaklaştırdığımızı sandığımız her şey bizden adım adım uzaklaşır... Başlarda farkedemesek de zamanla somut bir hal alır. İşte yeni bir yalnızlık yeni bir hüzün. Ne yapacağınızı bilememek takip eder bunları. Birbirini doğuran sebepleri sırası geldikçe yaşar durursunuz. Hayat böylelikle kıyıdan kıyıya sürekler sizi..

Çok kolaymış değil mi? Bunları yaşamak o kadar çok bilinç yükler ki omuzlarınıza,bile bile hata yapma şansınız kalmaz artık. Böylelikle artık mutlu olduklarınızı değil,mecbur olduklarınızı yaşarsınız.
Bundan sonrasında yaşamak ya da ölmek kararı size kalmıştır.
Ama unutmamalısınız: Bilerek hata yapamazsınız.Yani yaşamak istemiyorsanız eğer ve bu bir hataysa ve de onun farkındaysanız yaşamayı seçmek zorundasınız. Çünkü yaşamanız gereken isteğiniz değil mecbur olduğunuzdur artık.

Evet! Zor sayılmaz değil mi?..



Merve Ş.